اعتراف می کنم که گناه و تقصیر تمام تعرّضات به عنف بر گردن من است. اعتراف می کنم که من هم در واقعه خمینی شهر اصفهان مقصر بودم و هم آنچه که در خراسان و گلستان روی داد. اعتراف می کنم علاوه بر موارد فوق مبلغ دیه دو حدقه چشم و یک شاهرگ نیز بر ذمه من است. اعتراف می کنم عالماً و عامداً. اعتراف می کنم که اگرچه من فاعل مباشر این چنین اقداماتی نبوده ام اما سبب وقوع شان شده ام. اعتراف می کنم اعتراف می کنم که من زمینه انسان کشی، فحشا و تمامی رذائل اخلاقی را یک تنه فراهم کرده ام. آری عالماً و عامداً اعتراف می کنم که من عامل واردات مشروبات الکی و برگزاری پارتی های شبانه هستم. آری من تمام کارهای فوق را انجام داده ام انجام دادم چون باور کردم «سری که درد نمی کند دستمال نمی بندند» و باور نکردم که سرم نه بلکه تمام وجودم از درد سر شده است. من تمام کارهای فوق را انجام دادم چون باور نکردم گفته راستگوترین مرد عالم را که گفت:« امر به معروف و نهی از منکر * را ترک نکنید که بدهای شما بر شما مسلط می شوند آنگاه هرچه خدا را بخوانید جواب ندهد . » (حکمت 347 نهج البلاغه) من تمام کارهای فوق را انجام دادم زمانیکه باور نکردم گفته های علمای صادق ـ شهید ثانی ـ را زمانی که گفت «آیات و روایات امر به معروف ونهی از منکر آنقدر سنگین است که پشت انسان را می شکند»( محسن قرائتي، امر به معروف و نهي از منكر، تهران، مركز فرهنگي درس هايي از قرآن، 1376، چ5، ص9 . ) و نه تنها کمرم نشکست بلکه با استواری به جنگ خدا رفتم چراکه: امام صادق(ع) فرمودند: «کسی که گناه را ببیندو با توانی که دارد از آن نهی نکند،دوست دارد معصیت خدا شود و کسی که دوست دارد معصیت خدا روی دهد،دشمنی خود را با خدا آشکار ساخته است.(مستدرک وسائل ج 12ص177)
|
بدون دیدگاه